ЭВАЛЮЦЫЯ ПАНЯЦЦЯ «ЖАНОЧАЯ ЛІТАРАТУРА» Ў ЗАМЕЖНЫМ І БЕЛАРУСКІМ ЛІТАРАТУРАЗНАЎСТВЕ

Abstract

У артыкуле прасочваецца эвалюцыя паняцця «жаночая літаратура», яе мастацкіх асаблівасцей і меж у замежным і беларускім літаратуразнаўстве. Уздым другой хвалі фемінізму ў канцы 1960-х гг. прывёў да з’яўлення фемінісцкай літаратурнай крытыкі, што засяроджваецца на вывучэнні жаночай літаратуры і размяжоўвае ўласна літаратуру, створаную жанчынамі, літаратуру, якая нясе на сабе адбітак фемінісцкіх ідэй, і літаратуру, што напісаная ў стылі, які традыцыйна характарызуецца як жаночы. У беларускім літаратуразнаўстве асэнсаванне феномену жаночай літаратуры пачалося пад уплывам замежных прац у канцы 1990-х гг., калі беларускія даследчыцы пачынаюць аналізаваць творчасць беларускіх пісьменніц розных эпох, выкарыстоўваючы метадалагічны апарат гендарнай тэорыі. Выхад у 2000-х гг. першых зборнікаў жаночага апавядання выклікаў у беларускім літаратуразнаўстве дыскусію пра асаблівасці беларускай жаночай літаратуры, якая вынесла пытанне пра жаночую літаратуру ў шэраг вострых і актуальных.