ЗАВОЧНАЯ ПЕДАГАГІЧНАЯ АДУКАЦЫЯ БЕЛАРУСІ Ў ПЕРШЫЯ ПАСЛЯВАЕННЫЯ ГАДЫ

Abstract

У першыя пасляваенныя гады ў Беларусі ва ўмовах інтэнсіўнага росту сеткі школьных устаноў выключна востра паўстала пытанне забеспячэння іх педагагічнымі кадрамі. Каб падрыхтаваць неабходную колькасць настаўнікаў для ўсіх ступеняў агульнаадукацыйнай школы рэспублікі на дзённых аддзяленнях педагагічных, настаўніцкіх інстытутаў і педагагічных вучылішчаў, неабходны былі значныя грашовыя сродкі і матэрыяльныя рэсурсы, а галоўнае - даволі працяглы тэрмін на падрыхтоўку. У складаных сацыяльна-эканамічных умовах было прынята рашэнне аб аднаўленні існаваўшай у даваенныя гады сістэмы завочнай педагагічнай адукацыі, якая ў першую чаргу павінна была ахапіць ужо працуючых у школе настаўнікаў. У артыкуле на аснове вывучэння архіўных крыніц прадстаўлены рэтраспектыўны аналіз і ацэнка працэсу аднаўлення і развіцця завочнай сістэмы падрыхтоўкі і павышэння кваліфікацыі педагагічных кадраў рэспублікі ў першыя пасляваенныя гады. In the first postwar years in Belarus in the conditions of intensive growth of school institutions network, the problem of supplying it with pedagogical staff was especially acute. To train the necessary number of teachers for all degrees of comprehensive school of the republic in full-time departments of pedagogical institutes and schools, there was need of significant finances and material resources and most of all quite long time for training. In the complicated social-economic conditions a decision was taken to update the system of correspondence pedagogical education of the prewar time which first of all had to cover the teachers who were already working at schools. Based on studying archive sources, the article presents a retrospective analysis and evaluation of the updating process and development of correspondence system of pedagogical staff training and professional development in the first postwar years.