ЗАКАНАДАЎЧАЕ ЗАБЕСПЯЧЭНН Е ІНСТЫТУТА АДВАКАТУРЫ НА ТЭРЫТОРЫІ БЕЛАРУСІ Ў КАНЦЫ ХVIII – ПЕРШАЙ ТРЭЦІ ХІХ ст.

Abstract

Судаводства і судаўладкаванне на тэрыторыі Беларусі пасля ўключэння яе ў склад Расіі на працягу некалькіх дзесяцігоддзяў значна адрозніваліся ад унутрырасійскіх. Адметнай рысай судовай сістэмы краю быў удзел адвакатаў у судовым працэсе па грамадзянскіх справах. Гэта адпавядала спаборнай форме судовага працэсу. У аснове інстытута адвакатуры заходніх губерняў ляжалі нормы ІІІ Статута ВКЛ і сейма- вых канстытуцый Рэчы Паспалітай, якія былі пакінуты расійскімі ўладамі ў дзеянні. Аднак у канцы XVIII – першай трэці ХІХ ст. для рэгламентацыі розных аспектаў дзейнасці адвакатаў расійскім урадам быў выдадзены шэраг заканадаўчых актаў. Яны ў значнай ступені паўтаралі нормы Статута ВКЛ і сеймавых канстытуцый, але таксама ўтрымлівалі некаторыя ўдакладненні і новаўвядзенні, што было абумоўлена неабходнасцю прывядзення ў адпаведнасць наяўнай заканадаўчай базы з адміністрацыйна-судовым ладам краю, які сумяшчаў у сабе мясцовыя прававыя традыцыі і расійскія парадкі.