“Я павяду сваю хаду праз пачуццё, цераз жыццё”: псіхалагічны тып метафары ў творах беларускай літаратуры

Abstract

У артыкуле разглядаюцца псіхалагічныя метафары, выяўленыя ў творах беларускай літаратуры. Розныя кантэкставыя сітуацыі дазваляюць актывізаваць закладзены ў слове глыбінны сэнсавы патэнцыял, рэалізаваць шматлікую палітру сэнсавых адценняў і нюансаў. Душэўны пад’ём, прылівы пачуццяў звычайна асацыіруюцца са словамі з агульнай семантыкай ‘гарэнне агню’, з найменнямі гайданняў паверхні вады і прыродных з’яў вялікай разбуральнай сілы Моцнае жаданне чаго-небудзь, азарт атаясамліваюцца са смагай, свербам; асалода, прыемнасць – з мёдам, соладам, святам; сардэчнасць, шчырасць, дабрата – з цеплынёй і мяккасцю. У працэс метафарызацыі могуць уключацца найменні ядавітых раслін, пустазелля, музычных тэрмінаў, кветак і іншых тэматычных груп.