РОЛЯ ВАЕННАЙ МЕДЫЦЫНЫ Ў АРГАНІЗАЦЫІ ЛЯЧЭБНАЙ ДАПАМОГІ ГРАМАДЗЯНСКАМУ НАСЕЛЬНІЦТВУ ЗАХОДНЯЙ БЕЛАРУСІ Ў МІЖВАЕННЫ ПЕРЫЯД (1919-1939)

Abstract

Ва ўмовах слабага развіцця цывільнай аховы здароўя на тэрыторыі Заходняй Беларусі адным са спосабаў падтрымання медыцынскага абслугоўвання насельніцтва стала выкарыстанне для гэтых мэтаў ваенных лячэбных устаноў раскватараваных кантынгентаў Войска Польскага. Асновай ваеннай лячэбнай сеткі стала сістэма акруговых вайсковых шпіталяў, якія пераўзыходзілі большасць бальніц на тэрыторыі Заходняй Беларусі, бо валодалі перадавым на той перыяд абсталяваннем і кваліфікаваным медперсаналам. Разам з тым, нягледзячы на высокі ўзровень падрыхтоўкі персаналу і абслугоўвання, пераважнае права на лячэнне ў ваенных медыцынскіх установах мелі чыноўнікі і члены сем’яў вайскоўцаў, што не дазволіла ваеннай медыцыне стаць значным элементам аховы здароўя грамадзянскага насельніцтва.

In the context of the weak development of civilian healthcare in Western Belarus, the use of military medical institutions of the Polish Army became the way of medical care maintaining for the civil population. The basis of the military medical network was the system of district army hospitals, which surpassed most hospitals in Western Belarus, possessing advanced equipment and qualified medical staff. However, despite the high level of staff training and service, officials and family members of military personnel had a preferential right to treatment in military medical institutions, which did not allow military medicine to become an important element of protecting the health of the population of Western Belarus.