ДЫНАМІКА КАМУНІКАТЫЎНАЙ ПРАСТОРЫ ПРАЗАІЧНАГА ДЫСКУРСУ ВАСІЛЯ БЫКАВА

Abstract

Артыкул прысвечаны аналізу эксплікацыі камунікатыўных мадэлей аўктарыяльнага і дыегетычнага наратыву Васіля Быкава сярэдзіны ХХ стагоддзя. Яны рэалізуюць адметнасць унутранай дыялагізацыі, якая адрозніваецца ад традыцыйнага разумення дыялога як рэплік персанажаў. Навізна гэтага даследавання ў тым, што ўпершыню проза В. Быкава разглядаецца ў рэчышчы камунікатыўнай стылістыкі. Вылучэнне мадэлей асноўных камунікантаў, сярод якіх наратар і персанаж, а таксама персанажы, дазваляе па-новаму асэнсаваць спецыфіку стылю пісьменніка, усвядоміць асаблівасць ужывання моўных сродкаў. У артыкуле значная ўвага звернута на граматычныя экспліканты, у прыватнасці дзеясловы, здольныя праз апазіцыі ствараць адметныя мастацкія вобразы і такім чынам удзельнічаць у мастацкай камунікацыі. Даследаванне пацвярджае, што дынаміка празаічнага дыскурсу залежыць ад імпліцытнага дыялога і сродкаў яго вербалізацыі. The article is devoted to the analysis of the explication of communicative models of the authorial and diegetic narrative of Vasyl Bykov in the middle of the 20th century. They realize the distinctiveness of internal dialogization, which differs from the traditional understanding of dialogue as a replica of characters. The novelty of this study is that, for the first time, V. Bykov's prose is considered in the direction of communicative stylistics. The selection of models of the main communicators, including the narrator and the character, as well as the characters, allows us to understand the specificity of the writer's style in a new way, to realize the peculiarity of the use of linguistic means. In the article, considerable attention is paid to grammatical explicants, in particular verbs, capable of creating distinctive artistic images through oppositions and thus participating in artistic communication. The study confirms that the dynamics of prose discourse depends on the implicit dialogue and the means of its verbalization.