ПАЛІТЫКА САМАДЗЯРЖАЎЯ Ў ДАЧЫНЕННІ ДА САСЛОЎНАГА ДВАРАНСКАГА САМАКІРАВАННЯ Ў БЕЛАРУСІ (ДРУГАЯ ПАЛОВА ХІХ - ПАЧАТАК ХХ СТ.)

Abstract

У артыкуле раскрыта палітыка расійскага ўрада ў адносінах да карпаратыўнай арганізацыі вышэйшага саслоўя Беларусі пасля пераводу заходніх губерняў на ваеннае становішча ў 1861 г. да пачатку Першай сусветнай вайны. Даказана, што ў 60-х гг. ХІХ ст. дваранскае саслоўнае самакіраванне ў беларускіхгубернях было фактычна ліквідавана. У першую чаргу гэта тычылася выбарных прадвадзіцелейдваранства і другіх службовых асоб органаў саслоўнага самакіравання і замяшчэння пасад у дзяржаўным апараце па выбарах ад дваранства на павятовых і губернскіх сходах. Спробы расійскага ўрада аднавіць дваранскія выбары пад час Першай расійскай рэвалюцыі былі неэфектыўнымі, ды яны не мелі палітычнага сэнсу. Фактычная бессаслоўнасць расійскага грамадстваў пачатку ХХ ст. вымагала дваран Беларусі сканцэнтраваць сваю ўвагу на выбарах у Дзяржаўную думу,а з 1911 г. - і ў земствы. The article reveals the policy of Russian government in the relation to corporative organization of the highest estate of Belarus after switching the western provinces to martial law in 1861 before the beginning of the World War I. It is proved that in the 60s of the 19th century the nobility estate self-government in Belarusian provinces was practically abolished. First of all it concerned the elective marshals of the nobility and other service persons of the bodies of estate self-government and replacing positions in state apparatus on elections from nobility on district and provincial gatherings.Attempts of the Russian government to renew the nobility elections in the time of the first Russian Revolution were not effective and they did not have any political sense. Actual absence of estate in Russian society in the beginning of the 20th century forced the nobility of Belarus to concentrate their attention on the elections to State Duma and since 1911 also to zemstvos.