КАНТРЫБУЦЫЙНЫ ЗБОР У РУСІФІКАТАРСКАЙ ПАЛІТЫЦЫ РАСІЙСКАГА ЎРАДА Ў ПАЎНОЧНА-ЗАХОДНІМ КРАІ (1863-1897 гг.)

Abstract

Асноўнай рухаючай сілай паўстання 1863-1864 гг. у Царстве Польскім і Заходнім краі з’яўлялася шляхта рымска-каталіцкага веравызнання, якую падтрымлівалі памесныя дваране-католікі і каталіцкая царква. Галоўным механізмам рэалізацыі палітыкі русіфікацыі Заходняга края з’явіўся кантрыбуцыйны збор з даходаў маёнткаў католікаў і іх нерухомай маёмасці ў гарадах. Гэты «падатак» даваў магчымасць рускім пакупнікам па льготным кошце набываць памесці ў заходніх губернях, павышаць жалаванне рускім чыноўнікам, матэрыяльна падтрымліваць праваслаўнае духавенства і настаўніцтва.

The main driving force of the uprising of 1863-1864 in the Kingdom of Poland and the Western Region was the nobility of the Roman Catholic faith, which was supported by local Catholic nobles and the Catholic Church. The main mechanism for implementing the Russification policy of the North-Western Region was the contribution fee from the income of Catholic estates and their real estate in cities. Russian Russian buyers could purchase estates in the western provinces at a discounted price, raise the salaries of Russian officials, and financially support the Orthodox clergy and teachers.